SIPON SANTO

LUNES SANTO

Eto na, panay na ang paramdam ni rhinitis acuta catarrhalis. Pakiramdam ko tuloy ano mang oras ng mga araw na iyon ay maaari akong magka-acute viral rhinopharyngitis… ano raw?? Sa usapang masa – SIPON! Sisipunin ata ako. At sino si Rhinitis Acuta Catarrhalis?? Sya ang bakteryang nagdudulot ng sipon. (salamat sa Wikipedia)

AVR (Acute Viral Rhinopharygitis), maiba laang.
Maiba sa pandinig.
Diba kung merong matanong:

Kumusta ka na?

Anga sagot ko.
"Eto, feeling weak, I think I’ll be having an acute viral rhinopharygitis any moment now… "

O diba, astig!! At aminin mo, sosyal!

Hehehe..pero sa totoo SIPON laang pala.

Merong mala-armirol ng likido ang parang yoyo na labas-masok sa aking ilong. Sabayan pa ng parang binabarenang sakit sa pagitan ng ilong at dalawang mata. Habang parang yoyo ang sipon ko sa ilong at feeling dramatic star naman ang aking mga mata, laging parang gusto lumuha… laging feeling api. Lagi na laang parang may mga mumunting lupon ng tubig ang namuuo sa gilid ng aking mga mata...at pagsigaw ni derek ng “ACTION”, sakto biglang tulo na laang ang mga luha, gugulong sa mga pisngi, sabay singhot….

Hhhaayy.. sipon.

MARTES SANTO

Nagputuloy na nga ang sipon. Lunes pa laang ng makapananghalian ay panay na ang aking hatsing! Hanggang sa lubugan na ako ng araw at sikatan ng buwan hatsing dito, hatsing doon ang bago kung hobby.

At kahit sa pagtulog ay panay ang papansin ng sipon. Hindi pwedeng hindi hahatsing. At dahil doon ay napag-alaman ko na hindi siguro maaaring humatsing ang isang tao ng natutulog.

MIYERKULES SANTO

2:36 ng umaga, bigla akong nagising. Nang maalimpungatan ay bumanat ng isang feel-na-feel-na-hatsing! Pagkatapos noon, hinimatay na ako at nagisnan na ang umaga. ‘Yon laang pala ang pala ang dahilan ng paggising ko, ang humatsing…napatunayan ko tuloy na tunay ngang kelangang gising nga tao para humatsing.

HUWEBES SANTO

May sipon pa rin. Kumbaga sa pigsa, may PIGSANG DAPA, pakiramdam ko meron akong SIPONG DAPA.

‘Yong pakiramdam ko ay may sipon pa ako, pero ala namang natulo. ‘Di na rin ako sumisinghot-singhot. Parang wala na akong sipon. Pero masakit ang pagitan ng mga mata ko at ilong. At ang boses ko eh “sounds like I had cold”… as in ngo-ngo-mangol-combo!

‘Di naman ako “choppy”, pero it’ll take some effort para makipag-kwentuhan o magsalita. Sabayan pa ng pamumungay ng aking mga mata.

Patuloy pa rin ang pag-hatsing. Na-obsebahan ko na kung hindi man mahirap ay parang imposible yata ang humatsing ng naka-bukas ang mata. May nabasa ako o narinig matagal na panahon na rin ang nakararaan na imposible talaga yatang humatsing ang tao ng naka-bukas ang mga mata. Bakit? Kasi maaari raw tumalsik ang mga mata kung naka-bukas ang mga mata sa paghatsing.

Aba ayaw ko namang subukan. Hindi pa ako handang makipagkapaan sa aking mga mata.

Hindi ko alam kung totoo ito, pero ayaw kong subukan.

BIYERNES SANTO

May sipong-dapa pa rin.
Masakit ang ulo.
Tinatamad pa rin akong magsalita.

SABADO DE GLORIA

Dapa pa rin ang sipon. Nagpipilit isinga ang mga dapat isinga pero wala namang nalabas. Nakakatakot namang piliting suminga at baka utak ko na ‘yong maisinga ko.

Na-missed ko laang magkasakit. (Salamat sa Dakilang Manlilikha sa malusog kung katawan.) Been ages since my last visit at the hospital, at hindi ako nagpunta sa ospital para magpagamot, kundi para bumili laang ng kape…(may coffee shop sa loob ng ospital, at kailangan ko ng kape sa oras na ‘yon at ang pinaka-malapit na kapehan ay sa loob ng ospital).

Gaya ng lagi na laang nasasabi, mas naa-appreciate natin ang isang bagay kung ito ay wala na sa’tin. At sa ngayon, kung na-missed ko man ang magkasakit, agad kung naisip ang halaga ng kalusugan noon mga panahong wala akong sakit.

"Illness is the night-side of life, a more onerous citizenship.

Everyone who is born holds dual citizenship,

in the kingdom of the well

and in the kingdom of the sick.

Although we all prefer to use only the good passport,

sooner or later each of us is obliged,

at least for a spell, to identify ourselves

as citizens of the other place."

Susan Sontag

LINGGO NG PAGKABUHAY …

Ang Sosyal!

Bata.

Matanda.

Dalagita. Dalaga.

Binatilyo. Binata.

Lalake. Babae.

Bakla. Tomboy.

Biyuda. Biyudo.

Edukado.

Mangmang.

Mahirap. Mayaman.

Manggagawa.

Tambay.

T A O

Pustahan, lahat ng mga nasa itaas ay merong account sa isa o kung hindi man ay lahat ang mga nasa ibaba.

Ping.

Twitter.

Facebook.

Instagram.

Flicker. Multiply.

Friendster. Tumbler.

GetGlue.

Wordpress

Blogger

AIM

YM

S O S Y A L

Tao = Sosyal.

Kalikasan na sa tao ang pagiging sosyal nito o ang pakikisalamuha sa kanyang kapwa-tao. Ay kaya nga mandi nilikha si Eba dahil hindi masaya si Adan na puro na laang hayop at halaman ang kasama nya, kelangan nya ng kapwa-tao nya. ‘Yong kauri nya. Parehas na mga pares ng paa at kamay; pares ng mga daliri; ‘di nakakalayo ang lente ng mga mata; halos parehas ang sukat ng ilong; ka-tenga – sa madaling salita, TAO ANG KAILANGAN NG TAO.

At dahil nga sosyal na nilalang tayong mga tao, eh meron tayong mga pare-parehas na pangangailangan sa buhay. Pangangailangang kailangang matugunan. Physical, emotional, psychological, spiritual, etc***’al.

At dahil sosyal, naroon ang pangangailangan na maramdamang “we belong here”. Kaya nga may pamilya eh. Pare-parehas mang tao, naraoon pa rin ‘yong “individuality” ng isang tao. ‘Yong tipong – IBA AKO. Magkakasama man sa isang grupo o kawan, kelangan ramdam pa rin ng isang tao na naiiba sya sa iba (kung pula kayo, itim ako – tipong ganun), pero sa iba naman para nga maramdaman ang “we belong here” thing, eh ok na ‘yong kaparehas ng iba – IBA KAMI. Iba pa rin, ‘yon nga lang napalitan na ang panghalip na “ako” ng “kami”.

At dahil “IBA”, papasok na ang pangangailangan ng tao na makita ng iba na iba sya. Ang pangangailangan at paghingi ng pagkilala ng iba. ‘Yon bang kilalanin ang pagiging iba nya, kilalanin ang mga gawa nya, purihin ang gawa nya. Marinig ang boses nya. Pakinggan mo ang boses nya. Tao nga eh, sosyal.

At dahil sa pangangailangang matugunan ang mga pangangailangang ito, unti-unting nagsulputan ang iba’t-ibang paraan para maging sosyal ang isang tao. At dahil nga sa bilis ng pagsulong ng teknolihiya, hindi na laang natali ang tao sa simpleng huntahan sa pook pasyalan at pangangapitbahay, at talagang “may FB ka”… sabeehhh!!!

At doon na nga pumasok ang social media.

Friendster (2002)

MySpace (2003)

Facebook (2006)

Twitter (2006)

Multiply (2008?)

Ping (2010)

Wordpress

Blogger

AIM

Marami pa ‘yan. Sa sobrang dami hindi ko na alam ‘yong iba, basta ang alam ko marami pa ‘yan at kung wala man sa listahan na ‘yan ang ‘yong paboritong social media, paki-add na laang.

Dati noon, pagkatapos ng mahabang araw ng trabaho parang masarap ‘yong nakatambay laang sa bahay. Kasama ang pamilya. May konting inumin at kutkutin. Tamang nood laang ng TV.

Noon ‘yon ha.

Fast-forward tayo.

Ganoon pa rin ang sitwasyon. Natapos ang mahabang araw ng trabaho. Tatambay na laang sa bahay. Kasama ang pamilya. Meron namang iinumin, meron ring kukutkutin. At sakto, palabas sa telibisyon ang paboritong programa.

Parang wala namang bago?

Eto ang bago.

Habang nanood ng TV, biglang “ding!”.. ooopps may nagpost sa FB, o kaya may nag-Twit!

FB Friend 1: Sa mall kami now, saya dito. (tagged 1 person – ikaw)

FB Friend 2: Sunod ako dyan, wait laang (tagged 1 person – ikaw)

FB Friend 1: Tagged A Photo of You (wala ka naman pero nandun ka raw sa photo)

Twit 4: Re-Twit: Wow, this is great! I’m here!

FB Friend 276: Posted on Your Wall (hah, walang syang sariling wall??)

Twit 1: Sobra saya dito, party party!

At wala na ngang tigil ang telephone sa pag-tunog.

Push dito, push doon.

‘Di na nakakain, lumamig na ang inumin.

Wala nang naintindihan sa pinapanood.

Kanina, masaya, tahimik ang paligid, kontento na sa tamang tambay sa bahay. Ngayon, balisa na.

Baka may ma-missed na lakad.

Baka mapag-iwanan.

Walang maisasabat sa kwentuhan bukas.

Mas masaya kung nakamasa sana doon.

Napaisip tuloy: “Tama bang nasa bahay laang??”

Naramdaman mo na ba ‘to?

Naiwanan ka na ba sa mga lakaran?

Naka-tanga ka laang habang masaya ang usapan ng grupo?

Nakikitawa ka na laang kahit 'di mo alam ang pinagtatawanan?

Hhaayy..social media nga naman…kanina laang payapa ang mundo.

Sabi sa Gadgetwise (Do Social Networks Make You Feel Left Out?), isang column sa NYTimes, may tawag raw dito:

F O M O

Fear Of Missing Out

Takot na may ma-missed.

Takot na may makalampas na okasyon.

Takot na maiwanan.

Kasi nga sosyal ang tao, kaya kailangan lagi may kasama.

Maganda naman ang layunin ng mga ito eh, makapangi-pangita ang mga dating magkakasama, makilala ‘yong mga ‘di kakilala na dapat pala ay kakilala. Subalit-datapuwat, lahat ng labis ay masama.

Kelan mo huling in-off mobile mo? Na-kompleto ba ang araw mo ng ‘di ka sumilip sa FB? Nag-twit?