Pugot

Kagabi ko pa pinag-iisipan kung kailangan ko ba talagang isulat ito o hindi. Kung kailangan ko pa bang gawan ng istorya at ako ay maghayag din ng ilan-ilan sa aking mga saloobin sa pangyayaring ito.

Matagal-tagal na rin ang usaping ito o ang balitang ito dito sa Saudi Arabia, partikular na dito sa syudad ng Jeddah. Istoryang nagpasalin-salin na sa halos ilang milyong dilang Pilipino dito sa gitnang silangan. Istoryang naging laman ng mga pahagayan dito sa Jeddah, maging sa mga pahayagan at telibisyon dyan sa atin sa Pilipinas.

Ang istorya rin ito ang naging dahilan ng makailang ulit na paghihigpit ng kapulisan dito sa Saudi sa mga kababayan nating Pilipino.

Istoryang nakakahiya at karumaldumal mang pag-usapan, subalit parang ang sarap sarap himayin ng bawat detalye... (sa mga susunod na entry ko nalang siguro ang iba pang detalye).

ANG KWENTO NG KINARNING PINOY

Pero ang entring 'to ay hindi muna para sa kwento ng biktima, kundi sa kwento at kinahinatnan ng mga nahuling may kinalaman sa patayang ito...kabayan din.

Kagabi nga, sa isang saloon dito sa Jeddah, di ko lang alam kung maari itong i-considered na kwentong barbero, since sa loob naman ng saloon o ng pagupitan nabuo ang kwento, naging usapan sa saloon ang umano'y pugutang nangyari sa tatlong Pinoy na inakusahang at pinagtibay ng korte dito na may kinalaman sa ginawang pagpatay sa isa nating kababayan.

Bale tatlong Pinoy ang mga nahuli at pinatawan ng parusang kamatayan.

Kung buhay ang inutang.... Buhay rin ang kabayaran.

Naging laman ng pahayagan nitong mga nakaraang buwan ang mga mukha ng mga kababayan nating ito na pupugutan raw ng ulo bilang parusa sa ginawa nilang kasalanan. Mga sa telebisyon ay ganoon nalang ang pagdulog ng mga kaanak ng mga ito sa pamahalaan na gawan ng paraan na mapababa ang sintensya.

"Mabait po 'yang asawa kong 'yan.... wala po talaga syan kinalaman, napag-bintangan lang sya..." sabi ng isa sa mga maybahay ng tatlo na nakapanayam ng mga mamamahayag.

"Pinahirapan lang raw sila kaya sila umamin sa krimen.." sabi pa ng isa.

Maging ang ilang mga NGO's na nangangalaga sa kapakanan ng mga Pilipinong nasa ibang bansa ay ganoon nalang din ang pagtulak sa pamahalaan na gumawa ng karampatang aksyon para lamang maisalba ang buhay ng tatlong Pilipino.

"Nakalulungkot isiping nakalimutan na nila
na meron palang biktima. Na kaya pupugutan ng ulo ang tatlong ito ay dahil sa isang rin nilang kababayan ang kanilang pinatay, kinarne, at ipinamahagi sa iba't-ibang sulok ng syudad ang parte ng katawan ng kawawang kabayan."

Balik sa usapan sa loob ng saloon.

Isa nating kababayan ang nakapag-kwento na napugutan na nga raw ng ulo ang tatlong Pilipinong ito. Though medyo hindi agad ako naniwala, kasi kung nagkaroon man ng pugutan e'di sana eh nai-anunsyo na ito sa telebisyon. Kaya humingi, hindi lang ako, kundi maging ang iba pang Pilipinong naging intresado rin sa kwento, ng katibayang totoo ang kanyang kwento at kung saan nya nakuha ang ipormasyong iyon.

Ayon na rin kay kabayan, ang pagpugot ay nangyari noong nakaraang Martes (18th November 2008). Sakay umano siya ng kanilang service sa trabaho kung saan ay isang katutubo o Saudi ang nagmamaneho, nang maikwento sa kanya ng Sauding ito na napugutan na nga raw ang tatlong kabayan. Base ito sa balita sa local sa radyo na kasalukuyan umanong pinakikinggan ng driver.

'Yon lang.

Me's Back!

At muli akong nagbalik! Muling nabuhay! Hhhhaaayy… nakakapagod rin palang mamahinga. At syempre sobra akong nangulila sa munting pitak kong ito at maging ang aking mga kaswela / mga ka-blog. Na-missed ko talaga kayo…totoo! Na-miss nyo kaya ako??

Eh anak naman ng kalisod oooo! Bakit ka ga nawala?

Bakit nga pala ako nawala? Bakit bigla nalang akong tumigil at nawala? ‘Ni wala nga man lang akong excuse letter o kaya eh nagpaalam man lang (medyo bastusin ‘no…sensya na)… Para bang basta nalang akong nag-AWOL.

Ang Paliwanag:

Matapos ang huling entry ko tungkol sa aking mga naging guro noong lumang panahon eh ayon nga, naglaho nalang akong parang bula sa kawalan. Isang araw matapos kong pa-ipaskil ang aking entry eh medyo nagkaroon ako ng bakanteng oras para magliwaliw sa walang katapusang mundo ng internet.

Click dito. Click doon.

Google doon. Google dito.

Hanggang sa na-padpad ako sa “themes for bloggers”. Interesting naman.. kasi sandamakmak ang mga themes na pagpipilian. Sabi nga eh, wala ka nang hahanap-hanapin pa.

Me mga theme pa sila that will transform your blogspot page into a wordpress look or wordpress that looks like blospot (pero mas kapansin-pansin na mas mabenta ‘yong blogspot to wordpress). And that time ang aking ka-tsokarang si Lyzius eh bagong lipat ng Wordpress at parang ang ali-aliwalas ng bago nyang bahay, ang linis linis, simple lang. Natanong ko nga sa kanyang minsan isang panahon kung maganda ba talaga sa Wordpress kumpara sa Bloggers…and you know the answer.

So ako naman, medyo naganyak na maglipat bakuran, Bloggers to Wordpress.
Ang problema eh merong akong loyalty issues na nalalaman. Para bang hindi ko maiwan-iwanan ng basta-basta ang Bloggers, kasi asa isip ko lang – kung wala ang Bloggers eh baka wala akong ka-ide-ideya ngayon kung ano ga itong “blog” na ‘to. Natanaw ga ng utang na loob.

Kaya kesa lumipat bakuran ako, bakit hindi nalang kaya ako magbagong bihis. Kumbaga, Bloggers ako pero naka-bihis Wordpress (at ngayon ko lang naisip na medyo kainsultuhan pala ‘yon sa Bloggers…). So hanap nga ako ng bagong bihisan noong araw ding iyon.

At hindi naman ako binigo ng shopping buddy ko that day, si pareng Google. Kaya naman walang na akong inaksayang sandali, tipa agad…“Bloggers Theme”…at sa loob nga ng humigit kumulang labinglimang segundo lamang eh ‘sang katerbang hits na ang dala-dala ni pareng Google.

At sa dami nga ng themes, eh napilitan pa tuloy akong gumawa ng panibagong folder para paglagyan ng mga themes na ito.

Ang daming theme… magaganda…at tama nga ang patalastas, na kaya nitong pagmukaing Wordpress ang Bloggers. Maging ang mga patotoo ng mga naka-gamit na eh hindi matatawaran ang katuwaan sa bagong bihis na dulot nito sa kanilang Bloggers page.

Ayon na nga, ako naman eh nakibihis-bihis na rin. Sabi ko nga sa sobrang dami ng mga themes eh gumawa pa ako ng isang folder, at lahat ng mga themes na ‘yon eh sinubukan ko.

Ok na sana ang lahat…hanggang sa i-save ko na at tingnan ang kinalabasan ng aking bagong bihis na Bloggers. ‘Yong mga widgets ko nagkawalaan. Me mga naiwang widgets pero di naman gumagana at kung gumagana man eh iba naman ang laman. I-short, I messed it up. Nagkalat lang ako.

So balik ako sa fitting room, este sa customized option para iwasto ang mali. Ok naman, naayos at naiwas ko ang mga pagkakamali sa unang subok… ang problema sa tuwing lalabas ako ng fitting room eh ganoon pa rin ang problema…makalat pa rin ang aking pahina….ni hindi nga ata nagmukhang Workpress at lalong hindi na sya nagmukhang Bloggers.

Kainis.

At mula nga ng araw na ‘yon eh medyo nawalan na tuloy ako ng gana. Kasi ayos ako ng ayos wala naman akong napapala… ‘di ko rin maayos.

Hanggang sa ngayon na lang ulit, kasi ang dami-dami ko nang dapat maisulat, e wala akong magpagsulatan…naisip kong magbalik… kaya eto ako nagbabalik.
Welcome back nyo naman ako… xx xx xx

And the lesson of the story: Makuntento at maging masaya sa mga bagay na meron ka. Sabi nga sa loob nga bahay ni Kuya, magpaka-totoo ka. Kung Blogger ka, then be a Blogger. You can cover a Blogger with a Workpress, and yet at the end of the day, it’s still a Blogger. Sabi nga ni Tito Barrack, you can put a lipstick to a pig, but still, it’s a pig.